کد مطلب:28593 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:112
امّا بعد؛ دیرگاهی است تو و هواخواهانت كه یاوران شیطانِ رانده شده اند، حق را افسانه پیشینیان می خوانید و آن را فرا پشتِ خویش می افكنید و سخت می كوشید تا با دست ها و دهان های خود، نور خدا را خاموش كنید؛ امّا خداوند، به ناخواستِ كافران، نورش را فراگیر می كند. به جانم سوگند، به ناخواستِ تو آن نور، فراگستر می شود و علم [ خدا] به همه جزئیّات كارهایت رخنه می كند و تو به سبب اعمالت كیفر می بینی. پس در دنیایت كه از تو جداشدنی است، كارهای نیكت را بر باد ده. گویا تو را به باطلت كه به سر آمده، می گیرند و به آنچه كرده ای و واژگونت ساخته، مؤاخذه كنند. پس آن گاه به زبانه آتش در می افتی، بی آن كه خداوند بر تو هیچ ستم رانده باشد، كه پروردگارت هرگز بر بندگان ستم نمی رانَد.[1].
2386. شرح نهج البلاغة - به نقل از مدائنی -:علی علیه السلام به او (معاویه) نوشت: